Connie Imboden is dubbelzinnigheid. Naast de excentrieke zestigjarige met natuurlijk wit haar die foto's van haar parachutespringen post, is haar werk raadselachtig en obscuur. Connie is een Amerikaanse fotograaf geboren in 1953 die in Baltimore woont en werkt als kunstprofessor aan de Notre Dame University. Ze heeft workshops georganiseerd in New York, in de Rencontres d'Arles, in Tsjechië en in de Verenigde Arabische Emiraten. Connie wordt gepresenteerd in vele permanente collecties, met name in het MoMa in New York of de BNF in Parijs, evenals in vele andere openbare en particuliere collecties in Europa, Amerika en meer recentelijk China. In 1992 werd ze beschouwd als de grote ontdekking van de maand van de fotografie in Parijs. Een deel van zijn werk bestaat uit foto's van lichamen of delen van naakte lichamen, ondergedompeld of volledig ondergedompeld in water, een bak met zwart geverfd water en bedekt met spiegels met een spel van reflecties, reflectie, die het lichaam vervormt en hervormt, een surrealistisch lichaam vervorming, waardoor de weg wordt geopend naar nieuwe gezichtspunten en een nieuw aspect van de oorspronkelijke lichaamsbouw. Ze vindt haar inspiratie in de alchemie van water en licht, reflectie en het ondergedompelde naakte lichaam. Zijn beelden hebben de kracht om te choqueren, te verrassen en af te stoten. Het is een hele metaforische poëzie over het lichaam en het gezicht, als een onderzoek naar de menselijke conditie. Er heerst een tragische en romantische, eerbiedige en opzichtige kalmte. Bij deze enscenering wordt het oog net als het water verstoord en weet je niet meer zeker wat je ziet.

 

De beelden komen tot leven wanneer ze haar geest laat ontsnappen, wanneer ze zich niet langer alleen laat leiden door de waarneming van haar ogen, maar door de poëzie van de wereld om haar heen. Plots staat de toeschouwer meestal versteld, niet alleen door deze visuele schoonheid en oprechtheid, maar ook door deze complexe misvorming van onze geest. En ook al worden de deuren opengelaten voor allerlei interpretaties, zijn werk blijft metaforisch en poëtisch. De lucht boven de modellen is donker, net als de bodem van het zwembad eronder. Het zwart valt als een echo samen met de psychologische diepte en duisternis van zijn werk.