PORTRET
Eric Marrian werd geboren in 1959. In 2003 besloot hij terug te keren naar zijn eerste liefde, de fotografie, een discipline die hij aan het einde van zijn studie architectuur had geaarzeld om als beroep uit te oefenen. Op dat moment begon hij een serie over Saint-Malo en stapte vervolgens over op studiofotografie. Eind 2005 begon hij met een studioserie geproduceerd in groot en medium formaat, gebaseerd op een grafische en surrealistische benadering van het naakt. Uit deze aanpak zal de Carré Blanc-serie ontstaan, die nooit meer weg zal gaan. Aseksuele representatie van naaktfotografie, om een puur grafische, gestructureerde representatie vorm te geven, verstoken van enige erotische spanning, wil deze serie ascetisch, ongevoelig zijn. Hij streeft ernaar om door deze kunst en deze functie de toeschouwer de primaire functie te laten vergeten door hem alleen de grafische functie te laten behouden, terwijl hij deze surrealistische dynamiek creëert. Bij Eric Marrian is het model partieel, minutieus en oneindig.
De rondingen en lijnen worden absoluut en buitensporig omdat ze zich voorbij het fysieke kader, de omringende ruimte, in een koude esthetiek uitstrekken, als een verlangen om het lichaam verder te zuiveren, om het terug te brengen naar de staat van materie, rauw en inert, om beter definiëren en vormgeven. De lichamen zijn zo gevormd naar het beeld van de beeldhouwer, die lol heeft met een bedrogen toeschouwer, hem opzettelijk in de problemen brengt om hem beter van dienst te zijn. Met de eerste beelden van deze serie won hij in 2006 de prijs op het Europese festival voor naaktfotografie in Arles. Sindsdien heeft hij deze serie voortgezet en in de loop van de maanden nieuwe inspiratie gevonden. Dit werk wordt nu wereldwijd erkend en is vele malen tentoongesteld en gepubliceerd in Frankrijk en in het buitenland. Bekend en gevolgd door vele adverteerders, ontwikkelde hij een kijk op de modewereld door begin 2010 zijn eerste hoofdartikelen te ondertekenen. In 2011 startte hij een nieuw project op basis van het gebruik van instantkleurenfilms in groot formaat. Hij is ook een merkambassadeur van Fuji voor digitale X-camera's en Instax-producten.
EXCLUSIEF INTERVIEW
Hoe is de Carré Blanc-serie ontstaan?
Zoals velen begon ik met fotojournalistiek, wat de beste manier is om vooruitgang te boeken. Het formalisme van de studio heeft me echter lange tijd in de verleiding gebracht, en dus heb ik er uiteindelijk aan toegegeven. Ik heb daarom een fotoclub benaderd waardoor ik met veel fotografen verrijkende banden heb kunnen smeden. Zodoende ben ik voor de camera gaan werken. Deze nieuwe technische keuze legt u een verandering van methodologie op, een meer formele benadering van het beeld. Vanaf de eerste uitgevoerde tests concentreerde ik me snel op dit grafische onderzoek, op de zeer specifieke tonen die specifiek zijn voor deze serie vandaag, met dit zeer lichte beige en dit absolute zwart, nuances waarmee ik de gebruikelijke canons van naaktfotografie kan verwijderen . De seksuele of erotische connotatie die we in de meeste benaderingen van naakt zien, interesseert me niet echt. Het vinden van innovatieve manieren op dit gebied is niet eenvoudig. Als deze serie vanzelf kwam, zonder echt na te denken over wat er was gedaan, had ik nog steeds referenties op dit gebied: Man Ray, Eikoh Hosoe of Harry Callahan om alleen de bekendste te noemen. Wat verrassend was, was dat deze aanpak resulteerde in beelden die door de jaren heen werden herhaald. Nu voel ik me des te meer op mijn gemak omdat deze serie veel creatieve beperkingen samenbrengt: gebruik van beperkte colorimetrie, vierkant formaat, enz…. Het hebben van deze barrières kadert je werk, maar is tegelijkertijd een eindeloze bron van inspiratie. Ik deed een paar dagen geleden nog een sessie na een onderbreking van enkele maanden, en het was onmiddellijk. Je overlegt met een model, terwijl ze een pose begint aan te nemen, en heel snel stop je haar om een beeld te bevriezen dat je nog nooit hebt gedaan, ook al werk ik al ruim 10 jaar aan deze serie... L elegantie, voor jou, wat is het? Dit woord heeft voor mij geen betekenis als het verbonden is aan een artistieke uiting. Het kan bijvoorbeeld een naaktfoto van Robert Mapplethorpe zijn, terwijl sommige mensen gemeen gaan huilen bij het zien van dit werk. Als ik dit woord moet gebruiken, zou ik het kunnen linken aan het werk van Pierre en Gilles, die een visie hebben die ik erg verfijnd vind, met veronderstelde verwijzingen naar de kunstgeschiedenis, gecombineerd met een discours van grote rijkdom. Elegantie is er voor mij.
Beweert u een deseksualisering van uw fotografie?
Ik ga vooral uit van een surrealistische interpretatie. Je kunt absoluut een close-up van het vrouwelijke geslacht inlijsten en een foto maken die je naar een uitsluitend grafische perceptie brengt. Je ziet niet meer het onderwerp, maar wat de auteur je wilde laten zien. Omgekeerd kun je een heel rauw beeld formaliseren, met perfect onschadelijke lichaamsdelen. Vraag een vrouw om op haar knieën te gaan en haar schouders op de grond te laten rusten. Als je dat op dat moment terug fotografeert, krijg je het perfecte beeld van een fallus. Pierre Louÿs was de eerste die deze foto nam. Man Ray deed het ook met Lee Miller geloof ik, en er zijn regelmatig herinterpretaties van. Ten slotte moeten we, in plaats van deseksualisering, spreken van denaturatie, het lichaam moet eerder worden geïntegreerd als schrijfinstrument. Daarna is het aan elke auteur om zijn eigen verhaal te vertellen, wat het ook is...
- Vind het vervolg van Eric Marrian inNormaal Tijdschrift #5-
