We hoeven Erwin Olaf niet meer voor te stellen (dit gaan we doen), maar een van de grootste hedendaagse fotografen, een universele invloed op de wereld van de fotografie, een voorloper in de wereld van de kunst. Erwin Olaf is bovenal een disruptor, een provocateur, die de voorschriften van reclame en mode op het verkeerde been zet. Een assertieve en gecontroleerde stijl die taboes zal doorbreken, de kunstmarkt zal provoceren, adverteerders zal prikkelen en zichzelf zal opdringen als een alternatief voor het schoonheidsideaal, voor de hedendaagse esthetische canons, beheerst door de pers en reclame. Het mooie wordt aan het wankelen gebracht, de tegencultuur neemt de macht over de mode, dankzij botte en scherpe middelen, pornografie, grofheid, spot. De beheersing van het onderwerp en de kwaliteit van de weergave zijn totaal, de enscenering nauwkeurig, intens... Erwin Olaf woont sinds het begin van de jaren 80 in Amsterdam, waar hij werkt in zijn studio, een plek naar het beeld van het personage , ingericht in een voormalige parochiezaal. 

Na zijn studie journalistiek in Utrecht, Nederland, begon hij met modefotografie en reclame. In 1988 ontving hij, door studiofotografie en fotojournalistiek te combineren, de eerste prijs in de Young European Photographer-wedstrijd en begon zijn carrière. Gaandeweg introduceert hij kleur en digitale manipulatie, terwijl hij de nieuwe mogelijkheden van film en video verkent. Na enkele opmerkelijke tentoonstellingen ontwikkelde hij commerciële projecten met gerenommeerde merken die hij later bekritiseerde, in 2000 met zijn serie Fashion Victim: naakte modellen, soms met gestrekte ledematen, soms met open dijen, hun gezicht bedekt met tassen met het logo en naam van grote luxemerken. Datzelfde jaar liet Erwin Olaf, bestempeld als provocerend fotograaf, zich inspireren door zijn waanzinnige avonden in Paradiso, een rocktempel in Amsterdam, en produceerde hij de twee series bevolkt door enge clowns, Paradise the Club en Paradise Portraits, waarmee hij beroemd zou worden. Tegelijkertijd houdt Olaf zich bezig met meer persoonlijk werk: vragen over klasse, ras, seksuele geaardheid, overtuigingen... Na zijn serie Hope, Chagrin, Autumn, Twilight waarin Erwin vragen oproept over de specifieke kenmerken van elk geslacht, over sensualiteit, humor, wanhoop en gratie, creëerde hij Hotel (2010) waarin hij met een melancholische inslag het subtiele bereik van emoties verkent, in hotelkamers die doen denken aan de jaren 50. In de loop van de tijd heeft Erwin Olaf zichzelf gevestigd als een bijtende en intense fotograaf, wiens werken, soms bronnen van controverse, altijd unaniem werden geprezen door critici.