Uw werk, in een paar woorden?
Mijn werk onthult een verhevigde sensualiteit. De naakte vrouw stelt zich kwetsbaar op in haar tentoonstelling. Ze confronteert de omringende wereld en haar hardheid met persoonlijke kracht. Naakt zijn is veel dieper dan simpelweg zonder kleren zijn. Dit brengt ons bij de kritische blik van de samenleving, en mijn typische vrouw grijpt deze uitdaging aan door er moedig voor te staan. Ik hou van rondingen en architecturale lijnen, en ik associeer ze graag met vrouwelijke onderwerpen die een soms macabere, soms intieme pose aannemen die altijd moet worden ontcijferd.

Hoe kies je de locaties?
De locatiekeuze is vaak een kwestie van rigoureus en intensief onderzoek. Ik breng er hele dagen door en elke keer realiseer ik me dat het meer is dan plaatsen. Ik moet rekening houden met het licht, de texturen. Ook het tijdstip van de dag is een bepalende factor. Ik moet er ook zeker van zijn dat ik het kan! Wanneer doe je je shoots? Uiteraard heel vroeg… Ja, ik hou ervan als de zon op zijn laagst staat in een bewolkte en soms regenachtige lucht.

Wat zijn de meest voorkomende reacties van voorbijgangers tijdens een shoot?
Meestal wachten mensen op het einde van de shoot, ze applaudisseren en bedanken ons voor het opfleuren van hun dag!

Ik neem aan dat je wat aanvaringen hebt gehad met de politie?
Ja meerdere keren. Het meest gedenkwaardig was in Beverly Hills, Californië. Ik begon een foto te maken voor het centrale politiebureau in Beverly Hills. Net daarna begonnen we ons voor te bereiden op de volgende een paar meter verderop. Toen kwamen er vier politieauto's uit het niets! Knipperende lichten, deuren die in een flits opengaan en acht politieagenten komen naar buiten, pistolen in de hand. Intens. Ik dacht dat ik deze keer goed was voor de baan. Ze scheidden ons en vroegen ons wat we aan het doen waren. Dus vertelde ik de vier politieagenten om me heen spontaan wie ik was en wat ik aan het doen was, het 'naakt' gedeelte daargelaten. Toen vroeg een van hen me of het model iets onder haar jas had. Ik glimlachte en antwoordde "niets". Na identificatie en veel vragen, haalden ze de handboeien van ons af en zeiden: "Als we weer een telefoontje over je krijgen, ga je naar de gevangenis." Blijkbaar werkten ze niet erg nauw samen met de politieman die me de volgende dag arresteerde!

​

Een neurose?
De onregelmatigheid en veranderlijkheid van de horizonlijnen van mijn beelden. Ik pas ze voortdurend aan van onder naar boven, van boven naar beneden...

​

​

​

- Zoek de volgende Gary Breckheimer dansNormaal Tijdschrift n°6 -