top of page
PORTRET
De foto's van Iris zijn tableaux vivants. Het viert klassieke schilders zoals Botticelli, Ingres of Rubens, maar getint met modernisme, waar vrouwelijke sensualiteit wordt onthuld en gespeeld op een weelderig podium. De compositie is klassiek maar de kracht van het beeld wordt geclaimd. Ze wil vrouwelijke, charismatische en sterke vrouwen laten zien. Haar vrouwen zijn heldinnen, godinnen, mythen... Fotograaf en regisseur, ze woont tussen New York, Londen en Parijs.
Ze maakt artistieke video's en performances. In 2005 creëerde ze de multimediavoorstelling Divinta, die zich liet inspireren door tableaux vivants door verschillende artistieke disciplines zoals fotografie, mode, muziek, beeldende kunst en dans te mengen tot een “totaal vrouwelijk kunstwerk”. In juni 2011 toonde Brosch op de Biënnale van Venetië haar performance Requiem for Women, een herinnering aan het geweld, de vervolging en de repressie waar alle vrouwen sinds mensenheugenis mee te maken hebben gehad. Tijdens het International Festival of Fashion Photography 2008 in Cannes werden de foto's van Iris Brosch getoond op panelen en schermen in het Palais des Festivals. In 2010 werden zijn foto's tentoongesteld op de tentoonstelling All about Colors in Wenen.
EXCLUSIEF INTERVIEW
Beweert u dat u echte vrouwen fotografeert, echte mensen buiten de criteria die door de mode worden opgelegd? Waarom ?
Ja ! Jong, oud, sterk, mollig… Ik denk dat we in de mode-industrie beperkt zijn. Het gevaar is om Barbies en Kens te formatteren. Alles is hetzelfde, alles is homogeen, er is geen individualisme, geen verschil. Het is heel gevaarlijk voor een samenleving om poppen te maken, vrouwen die er uiteindelijk uitzien als poppen. Je moet beelden maken die op ons lijken, op mij lijken, op jou lijken, op jou lijken. We moeten een gezondere samenleving creëren, zonder dit valse normatieve masker.
Hebt u in uw werk in opdracht ooit atypische modellen aangeboden?
Het is erg moeilijk. Enige tijd geleden, voordat rondes een beetje in de mode waren, deed ik vaak voorstellen, zo'n tien jaar geleden. Ik wilde ronde vrouwen gebruiken, geïnspireerd door Picasso's schilderijen, waar vrouwen vliegen, en ik kreeg te horen dat dat niet mogelijk was omdat Picasso naakte vrouwen afbeeldde. Nu verandert het een beetje, maar het is nog steeds beperkt, er zijn categorieën: niet te oud en niet te groot... Het wordt nog steeds gecontroleerd. Ik stelde aan de NY Times voor om een serie vrouwen na de menopauze te doen, iets heel erotisch en ik herinner me de redacteur voor me die het begreep omdat ze zelf in de menopauze zat en de directie ondanks alles niet wilde of niet kon. Deze serie vrouwen in de overgang heeft de krant zojuist laten maken, door een jonge Fransman overigens met pornosterren. Het doet me denken aan Dove, een van de allereerste commercials met vrouwen met rondingen, geregisseerd door Rankin. Het probleem met deze advertentie is dat het vrouwen a-sensueel laat zien, met grote smerige slipjes. Zelfs met Claudia Schiffer zou de foto van dit slipje smerig zijn geweest. Waarom zijn ze verstoken van erotiek? Dankzij Dove zijn er nu meer afbeeldingen van vrouwen met rondingen die sexy zijn. Waarom moeten we, als we oudere vrouwen, dikke vrouwen laten zien, ze aseksueel maken? Maar het is typisch, je moet langzaam gaan. Soms ben ik misschien te radicaal! Maar elk voorstel werd afgewezen, ja. En nu ik mezelf produceer, word ik het beu om met ideeën te komen die zullen worden opgenomen terwijl ze opnieuw worden ingekaderd. Het probleem van vandaag is dat we veel ingelijste, geformatteerde dingen willen. we vernieuwen onszelf niet meer, er is geen nieuwigheid meer in de fotografie en vooral in de modefotografie. Iedereen kopieert zichzelf.
- Zoek het vervolg van Iris Brosch dansNormaal Tijdschrift n°6 -
bottom of page