PORTRET
Pierre Fudaryli werd geboren in 1984 in Mexico. Van jongs af aan ontwikkelde hij een sterke interesse in de beeldende kunst. Daarna studeerde hij als autodidact. Op elfjarige leeftijd nam hij schilderlessen, maar besloot ermee te stoppen, omdat hij het gevoel had artistiek beperkt te zijn en zich niet vrij te kunnen uiten. Op twaalfjarige leeftijd ontdekte hij de schilder die voortaan zijn grote invloed zou worden, Salvador Dalí. Twee werken van de kunstenaar zullen de verbeelding van Fudaryli markeren (Corpus Hypercubus en Carne de gallina inaugural), alvorens zich te verdiepen in de surrealistische beweging via Remedios Varo, Max Ernst of Chirico. Deze artistieke persoonlijkheden ontwikkelden een vertekening van de werkelijkheid, verbeeldingskracht en hadden een sterke voorliefde voor het weergeven van het absurde. Deze begrippen zijn het artistieke leidmotief geworden van de Mexicaanse fotograaf. Na een periode op de architectuurschool raakte hij vertrouwd met het gebruik van digitale tools die worden gebruikt voor architectuurprojecten. Deze tools bieden hem de middelen om artistieke creatie met een frisse blik te benaderen.
Fudaryli's werk richt zich vooral op de menselijke natuur, zijn passie, kracht, excessen, geesten en dood. De dagelijkse geometrie van onze dood, vanaf de geboorte totdat we stoppen met sterven, vormt wat hij noemt een "veranderde realiteit van menselijke energie" die gedragingen grafisch weergeeft in verschillende toestanden, verschillende vectoren, op een fractale manier in verschillende richtingen gericht, zowel introspectie als projectie . In zijn foto's legt de kunstenaar niet alleen een tweedimensionale visie vast, maar een zevendimensionale, alle ruimtelijke assen worden geanalyseerd (noord, zuid, oost, west, boven, onder en het punt waar je bent) en bevriest zo een moment van onze menselijke superrealiteit. Pierre Fudaryli experimenteert voortdurend met verschillende technieken, onder meer in beeldhouwkunst en video.
EXCLUSIEF INTERVIEW
- Een neurose?
Ik heb een explosief humeur sinds mijn geboorte! Vandaar mijn pseudoniem “Fudarylí”. Drie dagen na mijn geboorte gaf mijn moeder me de bijnaam 'furie' omdat ik nog steeds boos was. Daarna mengde ik "furie" en "Dali", die een van mijn favoriete schilders is en die altijd mijn werk heeft beïnvloed.
- Je hebt een bijzondere voorliefde voor het vrouwelijke onderwerp, maar de vrouwen in je werken verschijnen vaak met verborgen of vervormde gezichten. Waarom ?
In Mexico, waar ik vandaan kom, is het heel gewoon dat een naakt verkeerd wordt geïnterpreteerd. Ik doe dit om de sociale integriteit van mijn modellen te behouden, aangezien ze vaak ten prooi vallen aan morele en absurde kritiek op de samenleving. Het is zeer zeldzaam om in mijn werk modellen te zien die toegewijd zijn aan modellenwerk: ik heb nog nooit iemand betaald om zich uit te kleden, dus ik vraag me altijd af of ik hun gezicht kan gebruiken om ze te publiceren, of ze het ermee eens zijn of niet. Maar in de meeste gevallen interesseert het gezicht me helemaal niet, omdat ik er niet ben om een persoon, het model in het bijzonder, te portretteren. Mijn benadering is om van deze persoon een concept te maken, een entiteit, dus het heeft de voorkeur dat hij geen specifiek gezicht heeft.
- Wat is irrationaliteit, surrealisme en hoe gebruik je het?
De concepten die ik in mijn werk gebruik zijn menselijke passies, metaforen of mythen... De wereld van dromen. Hoe iets ongrijpbaars op een tastbare manier weergeven? Als een behoefte om toevlucht te nemen tot het absurde, het irrationele en het onmogelijke. De surrealistische of metafysische kant van mijn werk komt dan naar voren, de verhalen worden conceptuele objecten en gemeenschappelijke symbolen om een mogelijke en onbeperkte lezing over te brengen.
- Wat is voor jou de grens tussen erotiek en naakt?
Ik denk dat deze grens van de kijker zelf komt. Sommige naaktfoto's zijn helemaal niet erotisch voor mij terwijl dat voor sommige mensen wel zo is. Voor mij is lingerie veel erotischer dan de afwezigheid ervan, omdat je de kijker provoceert door hem te laten fantaseren over wat eronder zit, zodat er een gewenste en gewenste seksuele connotatie ontstaat. Ik geef de voorkeur aan de afwezigheid van kleding, het lichaam is gesublimeerd, puurder en natuurlijker. Een handgebaar, de zelfcensuur van de pose, de schaduwen zijn wat een erotisch beeld kan laden zonder expliciet of vulgair te zijn. De grens in mijn werk markeert precies de richting waarin ik het beeld wil laten gaan, ofwel een zwaai waarbij alles volledig gepassioneerd wordt of een eenvoudige verkenning van vorm, textuur, kleur en licht of een conceptuele compositie en surrealistisch.
- Zoek de suite van Pierre Fudaryli dansNormaal Tijdschrift n°5 -
