Vladislav, geboren op de Krim, was een zeldzaam voorbeeld van een volledig autodidactisch kunstenaar. Hij volgde nooit een fotografieopleiding, nam nauwelijks deel aan workshops en ontwikkelde zijn kunst via zijn visuele cultuur: hij bracht uren door in musea, bestudeerde klassieke fotografie en schilderkunst, en analyseerde compositie en licht. "De belangrijkste troef van een fotograaf is zijn visuele cultuur", zei hij graag.
Halverwege zijn creatieve reis heroverwoog Vlad zijn aanpak van retoucheren radicaal. Na jaren van nauwgezette postproductie gaf hij toe dat het veranderen van lichamen mensen alleen maar ongelukkig maakte. Vanaf dat moment weigerde hij fysieke kenmerken te veranderen en was hij altijd voorstander van ethische fotografie, waarbij het model trouw blijft aan zichzelf.

Naast naaktfotografie werkte Vlad ook met collages. Zijn serie Noir Stories werd een belangrijke mijlpaal.

Voor Spivak was creativiteit een ruimte voor experiment. Hij werkte met intense filmische belichting, een compactcamera van 1500 roebel of een thermisch printspeelgoed – alles wat hem hielp een nieuwe visuele sensatie te verkennen zonder zich op de apparatuur te concentreren. Hij omschreef zichzelf als een overtuigd feminist en geloofde dat er niets schandelijks was aan het menselijk lichaam. Vlad verzette zich altijd tegen de representatie van vrouwen als lustobjecten. Voor hem was een naakt lichaam in de kunst net zo natuurlijk en legitiem als een sculptuur in een museum.