Je fotografeerde met Paolo Roversi, Jean-Baptiste Mondino, Peter Lindbergh, geweldige fotografen. Voelde je je vrijer in relatie tot je lichaam naarmate deze shoots vorderden, minder verlegen?

Toen ik jong was, had ik veel plezier met het maken van foto's, ik hield van de aandacht die ik kreeg en vooral van het verhaal dat verteld werd. Een verhaal bedenken, bedenken en dan volgen is iets wat mij altijd aanspreekt. Achteraf denk ik dat het alleen die fotografen waren die echt een verhaal vertelden en dat ik meestal foto's maakte die niet veel zeiden, wat een zekere verveling veroorzaakte, een zekere weerstand. Wat ik leuk vind aan Lou is dat ze je de tijd laat nemen om een sfeer te bedenken, een echt verhaal, en daar voegt ze zich bij de fotografen met wie ik graag foto's maakte. .
 

Wist je dat deze fotografen destijds al als legendes werden beschouwd?

Ja. De jaren 90 waren de jaren van de topmodellen, ze stonden op alle covers van tijdschriften. Er was opwinding rond de modellen en ik volgde de mode op de voet omdat ik er dol op was en het deed dromen. Daarom kende ik noodzakelijkerwijs hun foto's.

​

U noemde de relatie met het lichaam op basis van leeftijd, is deze relatie geëvolueerd?

Ja. Eerlijk gezegd hield ik mezelf voor dat als ik naaktfoto's moest maken, het nu was en niet over 15 jaar. Ik voel me helemaal in tune met mijn lichaam en mijn vrouwelijkheid. Ik accepteer wat gaat en wat minder gaat ! Ik heb een vrouwenlichaam, met zijn gebreken, maar ik vind het leuk. Na twee kinderen verandert het lichaam onvermijdelijk, maar vandaag spreekt mijn lichaam veel meer tegen me dan toen ik jonger was. Tussen 14 en 16 voelde ik me erg op mijn gemak met mijn lichaam. Ik dacht dat ik best schattig was. Het is met de modewereld dat ik enkele complexen heb ontwikkeld. Ze wijzen je op je gebreken, dat je benen niet lang genoeg zijn, enz. Dat soort kleine details die door de mensen in het bedrijf worden verspreid. Modemensen doen niet aan kant. Ik had een tijd dat ik kwetsbaarder was, gevoeliger, sommige van deze woorden maakten me soms uit balans. Maar na verloop van tijd stuiteren we terug.

​

Wat probeer je als model te delen met de fotograaf: kracht? Sensualiteit? Spontaniteit?

Het is allemaal een beetje spontaan ! We proberen beelden te produceren die in de tijd blijven, die iets oproepen, die een plotselinge emotie oproepen. Het is absoluut niet mijn bedoeling om de pagina's van tijdschriften te vullen, maar om echte verhalen te creëren.